Henk is de deur al uit, Elias ligt te kletsen in zijn bedje, Jael slaapt nog en ik kolf in bed. Het is nog vroeg. Voor mijn gevoel heb ik geen minuut te verliezen vandaag. Er zit een soort spanning in me waar ik woorden voor probeer te zoeken. Vroeger, toen ik 14 was, zat ik op paardrijden. En elke woensdagmiddag had ik les. Ik werd elke woensdagochtend met zo’n buikpijn wakker, en die hield de hele dag aan, omdat ik zó’n zin had om te paardrijden. Door de spanning gingen de minuten langzamer, bouwden de verwachtingen op en kreeg ik weinig door m’n keel. Als het dan eenmaal zover was, fietste ik met een ongekende snelheid naar de manege. Het gekke was dat die spanning altijd meteen verdwenen was zodra ik mijn fiets in het rek zette en ik in het grote boek las op welk paard ik mocht rijden. Om eerlijk te zijn was er altijd ook een stukje teleurstelling. Misschien omdat het wachten voorbij was, of het uitkijken naar. De spanning ebde weg en ik kon gewoon mijn gang gaan. 

Zo voelt het nu ook een beetje, al dagen. Maar vroeger hoefde ik me alleen af te vragen hoe het weer zou zijn en op welk paard ik mocht rijden, nu zijn er veel meer onzekere factoren, van groot naar klein. Geheel onwillekeurig passeren ze de revue. 

Past alles wel in de auto? Gaat het me lukken om én de luierwas te doen elke dag én een kledingwas (we nemen natuurlijk veel minder kleren mee dan we in de kast hebben liggen en dus zal ik vaker moeten wassen)? Hoe groot is ons bed daar eigenlijk en ga ik het kussen fijn vinden? Krijgt de kat ook  brokjes, en waar vind ik die dan? Hoe moest eigenlijk de grote ketel aan, ik heb dat proces helemaal niet gezien. En wat als we de vulmachine niet goed in elkaar krijgen? Zit het winkeltje op slot en is er dan een sleutel, en waar kan ik die dan vinden? Of hoef ik me daar helemaal niet mee te bemoeien omdat de vrijwilligers dat allemaal oppakken? Waar is de dichtstbijzijnde winkel eigenlijk? Hoe zal het gaan met Elias in een peuterbedje voor het eerst? Jael groeit zo hard, moet ik al grotere maatjes kleren meenemen? Wil ik een leesboek mee, of kom ik daar toch niet aan toe? Of leen ik gewoon een boek van daar? Hoeveel vrije tijd gaan we hebben? Hoeveel kalfjes zouden er geboren worden en krijg ik het geluk erbij te zijn? Er willen veel vrienden langskomen, hebben we dan wel tijd?

Dat buikpijn gevoel zal voor een deel wel wegebben als we er eenmaal zijn en de eerste dingetjes gaan doen. Maar die eerste week zal ik voor alle nieuwe dingen wel wat spanning voelen. Gelukkig weet ik wat ik daarmee kan; geduldig wachten tot het moment daar is en alle vragen in mijn hoofd rustig laten rondtollen. Dat is de enige manier.