Wat zijn de dagen vol, zelfs nu we hier al 20 dagen zitten. Er zijn veel dingen waar we nu aan gewend zijn, waardoor ze of sneller gaan, of niet zoveel energie meer kosten. Henk leert de koeien kennen, en het systeem. We leren het ritme van de zuivel maken, en kunnen beter inschatten hoe lang iets duurt. We zijn sneller geworden in de machines schoonmaken en in elkaar zetten. Ik weet uit mezelf wat ik kan doen als toevallig Jael slaapt en ik geen andere dingen aan het doen ben. 

We stoken hier heel de dag de kachel, er is wel verwarming in het huis maar die gebruiken we niet. Het aanmaken en aan houden van het vuur is een taak erbij, de voorraad hout halen ook. Ik doe het er nu even bij, maar de eerste dagen vond ik het maar gedoe. 

Iets anders wat nu automatisch gaat, is het bakken van brood. Elke ochtend gooi ik wat mix in de machine en hebben we drie uur later vers brood bij het middageten. Heerlijk! Ook al hebben we thuis een kleine keuken, ik wil ruimte maken voor ook zo’n machine, want het is echt geweldig. En dus heel makkelijk. 

We realiseren ons steeds meer dat de echte boeren hier keihard werken. Wij zijn met allemaal extra hulp, zowel inde zuivel als winkel als boerderij gebeuren en we zijn al bekaf en hebben geen sociaal leven meer. Zij doen het meeste met zijn tweeën. Natuurlijk gaat veel voor hen automatischer dan voor ons, maar toch. 

Ik vraag me ook wel eens af of dit nu een heel realistisch leven is. Of ons leven er ook zo uit zou zien als we een eigen boerderij zouden hebben. Sommige aspecten zullen terugkomen, zoals mensen in je huis en op t erf, met meerdere dingen tegelijkertijd bezig zijn, het moeilijk kunnen vinden van een scheiding tussen werk en thuis. En als we melkkoeien hebben, het dagelijkse werk en zorgen voor de koeien en de melk. Maar er zijn ook belangrijke verschillen. Zoals dat we hier geen sociaal netwerk hebben of opvang voor de kinderen. Ik heb niet mijn eigen werk als docent. We werken hier met andermans systeem en logica, wat minder optimaal is dan als je het zelf bedenkt en opzet. En hoewel we met heel veel passie en ernst oppassen, we zijn maar oppas. De zorgen en verantwoordelijkheden van het hebben van een eigen bedrijf is iets wat we nu niet voelen. De vrijheid om alles zelf in te vullen hoe we het willen ook niet ;-).

Al met al is het een geweldige, intense, mooie ervaring. Ik geniet ook echt wel, ondanks de overvolle dagen. Ik geniet van het uitzicht uit de grote ramen, de molen waar de zonsondergang prachtige kleuren laat zien. Ik geniet van Elias, die het hier geweldig vind en nu ook met de vaste vrijwilligers en stagiaires kletst en met hen werkt. Ik geniet ervan met veel mensen te lunchen, en even snel met Henk te kunnen overleggen of dat ik boodschappen kan doen met Jael als Elias slaapt in de middag, omdat er toch iemand “thuis” is. Ik geniet van Rosa, de Duitse vrijwilliger die hier het hele jaar werkt. Ze eet met ons mee elke maaltijd, maar heeft haar eigen stacaravan waar ze slaapt. Eerst was ze stil en erg bescheiden, inmiddels kletsen we een hoop af en is Elias ook gek op haar. 

Nog even wat plaatjes. Veel foto’s en filmpjes kan ik niet delen hier omdat we Elias niet herkenbaar op internet willen. 

Uitzicht vanaf de dijk, als ik 5 minuutjes wandel. Dat water is geweldig, zo weids en rustgevend!

Een selfie bij de pinken mag niet ontbreken natuurlijk. 

Elias wilde heel graag helpen met flessen wassen. De stagiaire Joyce (16 jaar) vond het helemaal mooi en draaide de doppen los voor Elias. Die mocht hij dan vervolgens “echt” van de fles draaien, de dop in een bakje gooien en vervolgens de fles weer terug in het kratje zetten. Hij deed dat met zo’n toewijding en concentratie, het was prachtig om te zien! 

Een volgende blog komt nog deze week, waarin ik wat timelapse foto’s heb van het zuivel gebeuren. Want wát een werk is dat!