Even wat video’s delen.

Ik heb geprobeerd het hele zuivel maken te filmen, maar dat is toch wel lastig en ik vergeet het ook steeds.

Hier maken Henk en ik de vla machine en melk-vul Machine schoon. Alle onderdelen moeten drie minuten in het chloor liggen. Vervolgens machine in elkaar zetten en alles drie keer afspoelen. Ook doe ik melk in de vla machine en doe ik er poeder bij om vanillevla te maken.





Als de vanillevla een half uur op 91 graden is geweest kunnen we het overgieten in een vulmachine. Je ziet mij de flessen met super hete vla vullen (vandaar de handschoenen en schort) en Rosa maakt de flessen schoon, draait doppen en plakt er een datum sticker op. Dan flessen in de kratten en de kratten naar de koelcel. Daarna machine schoonmaken en melk er in voor de volgende batch. 

Als op dinsdag en woensdag de bezorgers terugkomen met de statiegeld flessen, is het tijd om de flessen te wassen en terug te zetten in de opslag. Als even checken of de fles niet kapot is of nog vies.

Dan heb ik geen filmpje gemaakt van het doppen afdraaien en flessen wassen, het klaarzetten en sorteren van de bestellingen of het sjouwen met emmers melk om de grote ketel vol te gieten. Mega veel stapjes, die afzonderlijk niet moeilijk of bijzonder zijn, maar bij elkaar wel een karwei is. Het voelt wel goed als de koelcel vol staat en de mooie producten weer overal te koop zijn. 


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

  Het is nog donker als ik in mijn overall naar buiten stap. Ik voel de kou meteen op mijn wangen slaan en ik blaas wolkjes uit. Met mijn handen diep in mijn zakken loop ik naar de koeien en vind op de tast het lichtknopje. De poes komt aangelopen en ik geef hem een hartelijke aai over zijn bolletje. De koeien zijn nog rustig, maar zodra ik de hooivork oppak komt er leven in de brouwerij. Verliefd kijk ik om me heen en neurie een liedje. Het beloofd weer een geweldige dag te worden. Dit is wat je verwacht te lezen toch, als je een blog leest over het leven op de boerderij. Het heerlijk idyllisch tafereel waar iedereen zich zo goed in kan verplaatsen, omdat dit het beeld van een boerderij is wat we massaal zien bij "Boer zoekt vrouw" en elke film over het boerenleven. Het altijd buiten zijn met prachtig weer, de diepe band voelen met de dieren, overal tijd voor hebben en altijd geweldige dagen. Wat ik tot nu toe van het boeren leven heb meegekregen, is dat deze da...
Meer lezen
Afbeelding
Onze eerste dagen hier op de boerderij zitten er op. Vrijdagavond kwamen we aan, en hebben we gegeten met het gezin, vrijwilligers en de ouders van de boer. Die vrijwilligers en ouders van de boer blijven hier gelukkig om te helpen. Het is een enorme overgang. Henk heeft op deze boerderij wel een aantal maanden een dag in de week gewerkt, maar het nu helemaal zelf doen is toch andere koek. Je moet je weg vinden in waar alle spullen staan, welke hoek je met de trekker het gemakkelijkst kan nemen en waar je juist heel erg moet oppassen. De melkrobot geeft meldingen, Elias wist na 3 keer de ringtoon te horen al dat het de robot was, hij pikt het snel op. In het huis is het ook zoeken naar dingen. Niet alles is even logisch of praktisch. 4 weken is wel zo’n lange tijd dat ik het een beetje naar eigen hand wil zetten, maar tegelijkertijd probeer ik het te laten zoals het is. Het huis is ook de kantine, dus wordt er twee keer per dag koffie gedronken (met een koek altijd!) en we lunchen ook ...
Meer lezen
Henk is de deur al uit, Elias ligt te kletsen in zijn bedje, Jael slaapt nog en ik kolf in bed. Het is nog vroeg. Voor mijn gevoel heb ik geen minuut te verliezen vandaag. Er zit een soort spanning in me waar ik woorden voor probeer te zoeken. Vroeger, toen ik 14 was, zat ik op paardrijden. En elke woensdagmiddag had ik les. Ik werd elke woensdagochtend met zo’n buikpijn wakker, en die hield de hele dag aan,  omdat ik zó’n zin had om te paardrijden. Door de spanning gingen de minuten langzamer, bouwden de verwachtingen op en kreeg ik weinig door m’n keel. Als het dan eenmaal zover was, fietste ik met een ongekende snelheid naar de manege. Het gekke was dat die spanning altijd meteen verdwenen was zodra ik mijn fiets in het rek zette en ik in het grote boek las op welk paard ik mocht rijden. Om eerlijk te zijn was er altijd ook een stukje teleurstelling. Misschien omdat het wachten voorbij was, of het uitkijken naar. De spanning ebde weg en ik kon gewoon mijn gang gaan.   Zo vo...
Meer lezen