Boerenleven

Wat zijn de dagen vol, zelfs nu we hier al 20 dagen zitten. Er zijn veel dingen waar we nu aan gewend zijn, waardoor ze of sneller gaan, of niet zoveel energie meer kosten. Henk leert de koeien kennen, en het systeem. We leren het ritme van de zuivel maken, en kunnen beter inschatten hoe lang iets duurt. We zijn sneller geworden in de machines schoonmaken en in elkaar zetten. Ik weet uit mezelf wat ik kan doen als toevallig Jael slaapt en ik geen andere dingen aan het doen ben.  We stoken hier heel de dag de kachel, er is wel verwarming in het huis maar die gebruiken we niet. Het aanmaken en aan houden van het vuur is een taak erbij, de voorraad hout halen ook. Ik doe het er nu even bij, maar de eerste dagen vond ik het maar gedoe.  Iets anders wat nu automatisch gaat, is het bakken van brood. Elke ochtend gooi ik wat mix in de machine en hebben we drie uur later vers brood bij het middageten. Heerlijk! Ook al hebben we thuis een kleine keuken, ik wil ruimte maken voor ook zo’...

 Zuivel maken. Het is me een dingetje hoor!  Heel veel kleine stapjes, heel veel schoonmaken van te voren en achteraf. Heel veel flessen wassen en doppen draaien en flessen verplaatsen en kratten vullen. Er gaat geregeld wat mis. Een klep niet goed dicht onderaan een machine en als je er dan boven een emmer melk in gooit… dan lekt het.  Of vandaag. Er komt op elke fles een stickertje met de houdbaarheidsdatum. Voor de yoghurt van vandaag was dat 7 maart. We zijn al een tijd bezig (paar honderd flessen al gevuld) als ik even wissel van taak en de stickertjes plak. Na een stuk of 8 flessen denk ik: 03-07, dat is Amerikaans genoteerd. Toch sticker ik door. Na nog eens een fles of 8 denk ik: nee dit is niet goed. Dit is 3 juli. 03-07. Maar het moet precies andersom 07-03. Oeps! Op de foto zie je hoeveel flessen er nogmaals gestickerd moesten worden.  Het mooie vind ik dan dat het natuurlijk eerst even balen is, maar dat er daarna meteen een oplossing wordt gezocht (die w...

 De stilte hier op de blog geeft wel aan hoe druk we het hebben. Ik probeer al dagen woorden te vinden voor het gevoel, want dit is een ander soort drukte. Ik had ook beloofd om over de koeien te schrijven. Dat eerst maar dan. Hieronder een plaatje wat redelijk uniek is om te zien; een kalf die bij haar moeder drinkt, terwijl er achter haar een koe door de melkrobot gaat. Waarom is dit bijzonder? Veruit de meeste kalfjes (ja, ook de biologische en biologisch-dynamische kalfjes) worden binnen een paar uur na de geboorte van moeder gescheiden, zodat de melk die de koe geeft niet voor het kalf is, maar voor de boer. Kalfjes krijgen wel de biest (de eerste melk die moeder geeft), maar dat hoeft niet eens van de echte moeder te zijn. Na een dag gaat het kalf over op poedermelk. Een kalfje drinkt de eerste dagen zo'n twee liter per keer, en na een paar maanden kan dit wel 8 liter zijn. Dat is melk die de boer dan niet kan verkopen.  Op deze boerderij doen ze dat dus anders. Hier lop...

Onze eerste dagen hier op de boerderij zitten er op. Vrijdagavond kwamen we aan, en hebben we gegeten met het gezin, vrijwilligers en de ouders van de boer. Die vrijwilligers en ouders van de boer blijven hier gelukkig om te helpen. Het is een enorme overgang. Henk heeft op deze boerderij wel een aantal maanden een dag in de week gewerkt, maar het nu helemaal zelf doen is toch andere koek. Je moet je weg vinden in waar alle spullen staan, welke hoek je met de trekker het gemakkelijkst kan nemen en waar je juist heel erg moet oppassen. De melkrobot geeft meldingen, Elias wist na 3 keer de ringtoon te horen al dat het de robot was, hij pikt het snel op. In het huis is het ook zoeken naar dingen. Niet alles is even logisch of praktisch. 4 weken is wel zo’n lange tijd dat ik het een beetje naar eigen hand wil zetten, maar tegelijkertijd probeer ik het te laten zoals het is. Het huis is ook de kantine, dus wordt er twee keer per dag koffie gedronken (met een koek altijd!) en we lunchen ook ...

Henk is de deur al uit, Elias ligt te kletsen in zijn bedje, Jael slaapt nog en ik kolf in bed. Het is nog vroeg. Voor mijn gevoel heb ik geen minuut te verliezen vandaag. Er zit een soort spanning in me waar ik woorden voor probeer te zoeken. Vroeger, toen ik 14 was, zat ik op paardrijden. En elke woensdagmiddag had ik les. Ik werd elke woensdagochtend met zo’n buikpijn wakker, en die hield de hele dag aan,  omdat ik zó’n zin had om te paardrijden. Door de spanning gingen de minuten langzamer, bouwden de verwachtingen op en kreeg ik weinig door m’n keel. Als het dan eenmaal zover was, fietste ik met een ongekende snelheid naar de manege. Het gekke was dat die spanning altijd meteen verdwenen was zodra ik mijn fiets in het rek zette en ik in het grote boek las op welk paard ik mocht rijden. Om eerlijk te zijn was er altijd ook een stukje teleurstelling. Misschien omdat het wachten voorbij was, of het uitkijken naar. De spanning ebde weg en ik kon gewoon mijn gang gaan.   Zo vo...

  Het is nog donker als ik in mijn overall naar buiten stap. Ik voel de kou meteen op mijn wangen slaan en ik blaas wolkjes uit. Met mijn handen diep in mijn zakken loop ik naar de koeien en vind op de tast het lichtknopje. De poes komt aangelopen en ik geef hem een hartelijke aai over zijn bolletje. De koeien zijn nog rustig, maar zodra ik de hooivork oppak komt er leven in de brouwerij. Verliefd kijk ik om me heen en neurie een liedje. Het beloofd weer een geweldige dag te worden. Dit is wat je verwacht te lezen toch, als je een blog leest over het leven op de boerderij. Het heerlijk idyllisch tafereel waar iedereen zich zo goed in kan verplaatsen, omdat dit het beeld van een boerderij is wat we massaal zien bij "Boer zoekt vrouw" en elke film over het boerenleven. Het altijd buiten zijn met prachtig weer, de diepe band voelen met de dieren, overal tijd voor hebben en altijd geweldige dagen. Wat ik tot nu toe van het boeren leven heb meegekregen, is dat deze da...